حضرت مهدی(علیه السلام) می فرمایند:
اگر شیعیان ما ـ كه خداوند آنها را به طاعت و بندگى خویش موفّق بدارد ـ در وفاى به عهد و پیمان الهى اتّحاد واتّفاق مىداشتند و عهد و پیمان را محترم مىشمردند، سعادت دیدار ما به تأخیر نمىافتاد و زودتر به سعادت دیدار ما نائل مىشدند.»
از "علی " بنویسم یا از "مهدی ."..
مولایم علی هم امامِ زمانِ زمانه اش بود و غریب ماند
در آخرالزمانه ی حضورش در زمین ...
امام مهربانی که شب های زمین به اُموراتِ اهل زمین
رسیدگی می کرد تا مبادا انسانی بی پناه بماند و کمکی
بخواهد و علی نباشد ..!!
از علی گفتید و غربتش در کوفه ...
دل م نیامد از امام زمانِ غریبِ خودم در امروزِ زمین نگویم ...
می خواهم از فرزند علی بگویم : از مردی آسمانی که صلابتِ قدم هایش بر زمین : مرا به یاد علی می اندازد که با هر قدم
" عشق " را به هستی هدیه می کند ..
از مولایم می نویسم : که در این آخرالزمان " غریب " مانده ...
غیبت ش برای اهلِ زمین " عادتی " مرگبار شده که هر روز به اندازه ی هزاران گناه از او دور می شوند ...
آری ، هزاران گناه : حرام باد بر من اگر لحظه ای و ثانیه ای از حیات م بدونِ یادی از مولایم بگذرد ...
با حساب ثانیه ها ی هر روزه :
گناهِ بدونِ مهدی بودنِ انسان ها بیشتر هم می شود ...
افسوس که امروزه زمین : جایِ خالی اش عجیب به چشم
می آید : ماه رمضان هم که بیاید : دیگر هیچ :
جای خالیِ مولای من در سحرهای زمین : غوغا می کند ...
کاش دعایم مستجاب می شد :
می خواهم با اولین نگاه به هلالِ زیبایِ رمضان :
ظهور مولایم را آرزو کنم ..
خدا کند : زودتر بیاید ..
اللهم عجل لولیک الفرج
می خواهم غربتت را حکایت کنم؛ غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده؛ غربتی که اشک آسمان و زمین را جاری ساخته؛ غربتی که حتی برای برخی محبانت، غریب و ناشناخته است؛ غربتی که اجداد طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اندمن از تصویر این غربت و غم ناتوان ام از آنانی بگویم که خاطر شریف تو را می آزارند؟ از آنها که دستان پدرانه و مهربانت را خون ریز معرفی می کنند؟ از آنها که چنان برق شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت را از ظهورت می ترسانند؟ از آنها که تو را به دور دست ها تبعید می کنند؟ از آنها که تو را دست نیافتنی جلوه می دهند؟ از آنها که به نام تو مردم را به دکه های خویش فرا می خوانند؟